Notatki dla Johna. Joan Didion

Nadzwyczajny dziennik autorki „Roku magicznego myślenia” i „Białego albumu”.
 
Joan Didion zaczęła chodzić do psychiatry, ponieważ, jak pisała do przyjaciółki, jej rodzina miała „kilka trudnych lat”. To był listopad 1999 roku. Wszystkie sesje opisywała w dzienniku, który prowadziła dla swojego męża, Johna Gregory’ego Dunne’a.
 
Przez kilka miesięcy Didion skrupulatnie rejestrowała rozmowy z psychiatrą. Początkowe sesje skupiały się na alkoholizmie, adopcji, depresji, lęku, poczuciu winy i rozdzierających serce zawiłościach jej relacji z córką, Quintaną. Tematy ewoluowały, obejmując jej pracę, którą trudno jej było utrzymać przez dłuższy czas. Pojawiły się też odniesienia do jej dzieciństwa – nieporozumień i braku komunikacji z matką i ojcem, jej wczesnej tendencji do przewidywania katastrof – i kwestia spuścizny, lub, jak to ujęła, „ile to było warte”. Analiza miała trwać ponad dekadę.
 
Dziennik Didion został napisany z wyjątkową przenikliwością, precyzją i elegancją, które charakteryzują wszystkie jej teksty. To bezprecedensowo intymna relacja, która ujawnia nieznane dotąd strony jej osobowości, ale głos jest niewątpliwie jej własny – pełen pytań, odważny i jasny w obliczu bolesnej podróży.

„Absolutnie fascynujące. […] Notatki dla Johna dzielą z Błękitnymi nocami temat relacji matki i córki, traumy międzypokoleniowej i wszechobecnego niepokoju, a obie książki napisane są z konstytucyjną wręcz drobiazgowością Didion."
The New York Times

***

„Bardziej niż bezpośrednie – Notatki dla Johna są nagie, nieupiększone. To Didion w wydaniu bezprecedensowo intymnym."
The Atlantic

***

„Popis mistrzostwa jednej z najlepszych autorek."
People

***

 „Pełna bezpośrednich cytatów, napisana z intensywnością świeżych wspomnień. […] Czytelnicy jej zapisków rozpoznają w tych notatkach źródła innych książek – walkę o zrozumienie i poczucie bezsilności, które się z nią wiąże."
The New Yorker

***

„Akt intymnego opowiadania. […] Fani Didion poczują się zahipnotyzowani tymi stronami – nie do końca pewni, czy powinny w ogóle istnieć jako książka, ale porażeni szczerością i bólem autorki."
Vogue

***

„Notatki dla Johna” czyta się kompulsywnie. […] To niezwykłe doświadczenie – obserwować, jak Didion odpiera tragedię swoim błyskotliwym umysłem."
The Telegraph

***

„Niepublikowane wcześniej notatki z sesji u psychiatry oferują niezwykle intymny wgląd w relację Didion z córką, depresję i twórczość."

The Guardian